Autyzm u dorosłych – czym się objawia i jak wygląda życie dorosłych z autyzmem?

Autyzm to zaburzenie neurorozwojowe, które ujawnia się zazwyczaj przed 5. rokiem życia dziecka. pixabay.com

Autyzm jest zaburzeniem o charakterze neurorozwojowym, które powstaje w okresie do 3 roku życia dziecka. Po raz pierwszy pojęcie to zostało użyte w 1 943 roku przez Leona Kannera. Przyczyny autyzmu mają różnorakie podłoże – m.in. biologiczne, genetyczne, środowiskowe czy psychologiczne. W medycynie stosowane są również takie nazwy tego zaburzenia jak autyzm wczesnodziecięcy oraz autyzm klasyczny.

W literaturze medycznej możemy spotkać się z terminem “zaburzenia ze spektrum autyzmu”. Jest to grupa zaburzeń neurobiologicznych, do których zalicza się autyzm, niespecyficzne całościowe zaburzenia rozwoju, zespół Aspergera oraz dezintegracyjne zaburzenie dziecięce.

Szacuje się, że spektrum to jest diagnozowane znacznie częściej u chłopców niż u dziewczynek – średnio nawet 4 razy . Grupa każdego z zaburzeń nie jest jednorodna.

Obraz kliniczny może znacznie różnić się w przypadku poszczególnych dzieci z autyzmem czy pokrewnymi zespołami. Można jednak wskazać ogólne cechy, które są typowe dla zaburzeń z tej grupy.

Należą do nich przede wszystkim problemy z komunikacją interpersonalną, wchodzeniem w interakcje społeczne, trudności w utrzymaniu relacji z rówieśnikami, a także ograniczone pole zainteresowań.

Co może wskazywać na autyzm – objawy autyzmu

Autyzm dziecięcy można stwierdzić na podstawie wielu różnorodnych symptomów. Objawy autyzmu to przede wszystkim różnego typu problemy interpersonalne.

Dziecko na skutek nieprawidłowości rozwojowych nie jest w stanie prawidłowo interpretować przekazywanych mu komunikatów pozawerbalnych oraz metafor . Przekazywane informacje odbiera w sposób dosłowny. Osoby z autyzmem same również nie komunikują się za pomocą gestów .

 

Ich mimika twarzy zwykle w żaden sposób nie współgra z tym , co zamierzają przekazać . Zazwyczaj na ich twarzy nie malują się żadne emocje , zwłaszcza te pozytywne jak radość, zadowolenie, ekscytacja czy sympatia w stosunku do innych osób.

W związku z tym są odbierane jako aspołeczne, nieśmiałe lub niezainteresowane nawiązywaniem kontaktów społecznych. Mogą także uchodzić za osoby pozbawione empatii i nieczułe w stosunku do innych ludzi.

Autyzm u dzieci często objawia się również nadwrażliwością na różnego typu bodźce – słuchowe, dźwiękowe, smakowe, dotykowe czy wizualne. Osoby zmagające się z tym zaburzeniem mogą reagować w niezrozumiały dla otoczenia sposób w różnych sytuacjach dnia codziennego .

Wykazują wobec określonych czynników przesadne zainteresowanie, lecz równie często wzbudzają one w nich uczucia strachu, przerażenia czy wstrętu.

Przykładowo dziecko z autyzmem może panicznie reagować na zapach podawanych mu posiłków, dźwięki wydostające się z głośników czy intensywne światła w galerii handlowej.

Bardzo typowe jest również to, w jakim kierunku przebiegają pasje i upodobania wykazywane przez dziecko , u którego rozwinął się autyzm. Objawy charakterystyczne dla spektrum autyzmu do zawężony obszar zainteresowań .

Autystyk potrafi z uporem maniaka zgłębiać wiedzę z określonej dziedziny – na przykład godzinami czyta o dinozaurach, technicznych aspektach budownictwa, roślinach, samochodach etc.

Jest znacznie bardziej skoncentrowany na obiektach niż na ludziach.

U dzieci z autyzmem obserwuje się częściej zmniejszony iloraz inteligencji, co odróżnia go, chociażby od Zespołu Aspergera – dzieci z tym zaburzeniem często są wybitnie inteligentne.

Rozwojowi autyzmu dziecięcego może poza tym towarzyszyć nieprawidłowy rozwój mowy, a także zwiększenie obwodu głowy w początkowych 2 latach życia. Poza tym autystyczne dziecko miewa problemy z koordynacją ruchową.

Często się przewraca, gwałtownie wymachuje rękami czy też doświadcza trudności z chwytaniem i utrzymywaniem przedmiotów.

Poza tym dziecko z autyzmem może reagować impulsywnie na nagłe zmiany w planach dnia narzucane mu przez rodziców , kręcić się wokół własnej osi, uderzać głową, pstrykać palcami czy nieustannie się kołysać . Niektóre dzieci ze spektrum autyzmu wykazują również skłonności do mechanicznego , wielokrotnego powtarzania zwrotów usłyszanych w telewizji.

Autyzm atypowy – na czym polega?

Zaburzenie autystyczne nie zawsze charakteryzuje się typowym przebiegiem. Dlatego można spotkać się z terminem “autyzm atypowy”. Mówimy zwykle o nim wtedy, gdy objawy mogące wskazywać na autyzm ujawniają się po raz pierwszy po ukończeniu przez dziecko 3 roku życia .

Poza tym u autysty można w tym przypadku dostrzec jedynie pojedyncze symptomy, podczas gdy w innych obszarach dziecko rozwija się w sposób prawidłowy.

Może więc przykładowo cechować się wysokim ilorazem inteligencji i prawidłowo rozpoznawać komunikaty pozawerbalne, lecz mimo to wykazywać niezdolność do empatii czy nadwrażliwość na określonego typu bodźce.

Zaburzenie autystyczne rozwija się w okresie wczesnego dzieciństwa, lecz zmagają się z nim również osoby dorosłe. Wynika to z tego, iż ten zespół neurobiologiczny nie jest do końca uleczalny.

Dorosłe osoby są jednak w stanie na tyle poradzić sobie z objawami autyzmu, aby efektywnie funkcjonować w społeczeństwie i realizować obowiązki rodzinne oraz zawodowe.

Pełnoletni autystyk zazwyczaj w dalszym ciągu ma największy problem z nawiązywaniem i utrzymywaniem relacji interpersonalnych . Bywa przez otoczenie odbierany jako nieśmiały i wycofany.

Dorośli z autyzmem świetnie odnajdują się jednak w rolach niewymagających częstych kontaktów z innymi ludźmi – są doskonałymi informatykami, muzykami, naukowcami czy księgowymi. Objawy autyzmu u dorosłych w żadnym stopniu nie stoją zatem na przeszkodzie do satysfakcjonującego życia.

• Introwertyk i ekstrawertyk – kto to? Definicja i cechy

Nie jest możliwe wskazanie jednej konkretnej przyczyny autyzmu. Zwykle zaburzenie to rozwija się na skutek wielu czynników o różnym podłożu. Badacze jako najistotniejsze z nich wskazują uwarunkowanie biologiczne oraz genetyczne.

Autyzm dziecięcy ma związek między innymi ze zmianami występującymi w obrębie neuroprzekaźników – mają one zarówno charakter funkcjonalny, jak i objętościowy. Dotychczas przeprowadzone badania przez naukowców dowodzą również temu, że autyzm ma przyczyny środowiskowe .

Istotne okazuje się zwłaszcza oddziaływanie prenatalne – stosowanie przez matkę w ciąży kwasu walproinowego, spożywanie alkoholu, wrodzone infekcje czy niedoczynność tarczycy.

Poza tym stwierdzono korelację pomiędzy autyzmem dziecięcym a poziomem stresu oksydacyjnego w organizmie dziecka. Wiele wskazuje na to, że ma on związek nie tylko ze zwiększonym ryzykiem powstawania tego zaburzenia, lecz także z rozwojem poszczególnych objawów.

Na zwiększenie stresu oksydacyjnego wpływają m.in. takie czynniki jak metale ciężkie, zanieczyszczenia powietrza, toksyny i chemikalia, określone leki, wirusy oraz bakterie . Niektórzy badacze, naukowcy i lekarze zalecają wobec tego podawanie dzieciom z autyzmem tzw . przeciwutleniaczy.

Pewne znaczenie w powstawaniu autyzmu mogą również odgrywać czynniki psychologiczne. Największe znaczenie pośród nich badacze przypisują traumie we wczesnym etapie rozwoju dziecka, np. na skutek odstawienia niemowlęcia od matki i umieszczenia go w inkubatorze.

Istotny wpływ może mieć również emocjonalne odtrącenie dziecka przez matkę.

• Zanieczyszczenia powietrza – przyczyny i skutki zdrowotne

Wielu zwolenników medycyny alternatywnej łączy autyzm z podawaniem dzieciom szczepionek zawierających środek konserwujący o nazwie Tiomersal. Jest to organiczny związek rtęci, obecny w szczepionkach starszej generacji.

Dotychczas hipotez o jego rzekomym powodowaniu autyzmu nie udało się jednak potwierdzić.

W związku z tym doniesienia wskazujące na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szczepionką a autyzmem należy traktować jako naukowe fałszerstwo.

Szczepienia nie powodują autyzmu :

Źródła:

1. K. Yates, AL Couteur, Diagnostyka autyzmu, W: Paediatrics and Child Health, 2009 року; 19: s. 55-59
2. Fundacja SYNAPSIS, Przewodnik po autyzmie, W: Internet: www.sbp.pl/repository/dokumenty/autyzm/przewodnik_po_autyzmie.pdf
3. M. Suchowierska, G. Novak, Nauka i pseudonauka w terapii autyzmu, W: Postępy Nauk Medycznych 1/2013, s. 45-50,
4. J. Kałużna-Czaplińska, W. Grys, A. Szymańska, J. Rynkowski, Rola stresu oksydacyjnego w autyzmie, Nowa Pediatria 4/2008, s. 67-70

Autyzm – prostymi słowami | Polski Autyzm: objawy, przyczyny, terapia

Autyzm wygląda trochę inaczej u każdej osoby, dwie osoby z taką samą diagnozą mogą mieć bardzo różne zachowania i możliwości . Osoby ze spektrum autyzmu mogą mieć niewielkie trudności, ale zdarza się też, że objawy autyzmu bardzo wpływają na wszystkie sfery życia . Autyzm nie jest chorobą, ale zaburzeniem rozwoju to znaczy innym sposobem postrzegania świata i myślenia .

Tekst dedykujemy wszystkim walecznym, młodym ludziom ze spektrum autyzmu!

Autyzm – co wiemy

Autyzm diagnozuje się u około 1 na 100 dzieci, które spotykasz każdego dnia. Został opisany po raz pierwszy w 1 943 roku, czyli niecałe 80 lat temu. Od tego czasu naukowcy w różnych częściach świata starają się zrozumieć czym jest autyzm.

Pomimo tego ciągle pozostało jeszcze wiele zagadek np. nie ustalono dokładnych przyczyn autyzmu, nie są znane dokładne procesy w mózgu, które stoją za objawami.

Wiadomo coraz więcej a badania naukowe pozwalają lepiej rozumieć osoby z autyzmem i skuteczniej pomagać.

Różne nazwy i pojęcia opisują autyzm / spektrum autyzmu, jednak nazwa lub diagnoza nie jest najważniejsza. Każda osoba jest unikalna i ma indywidualne cechy właściwe tylko dla siebie samego.

Każda osoba z autyzmem będzie miała nietypowe cechy w trzech sferach: relacje z ludźmi, komunikacja i elastyczność zachowania. Osoby z autyzmem w wielu sytuacjach mogą nie rozumieć zachowania innych ludzi i ciężko nawiązywać im zwykły, swobodny kontakt. Nie oznacza to, że wolą być samotne.

Nawet osoby z autyzmem, które wydają się nie zauważać bliskich, mają potrzebę nawiązywania relacji. Część osób z autyzmem nie mówi, używa innych form komunikacji np. gesty, wskazywanie obrazków w specjalnych książkach do komunikacji, pisanie.

 

Te osoby, które świetnie posługują się mową wysławiają się w sposób, który może wydawać się nietypowy lub usztywniony.

Osoby z autyzmem często bardzo przywiązują się do wzorców lub rutyn np. chodzenie zawsze tą samą drogą do szkoły, układanie zabawek w rzędach, zawsze w tej samej kolejności.

Nie lubią zmian a nieoczekiwane wydarzenia bywają dla nich bardzo stresujące. Często też bardzo silnie anagażują się w zainteresowanie jednym albo kilkoma tematami np.

autobusy, odkurzacze okreslonej marki, liczby, musicale, marki samochodów … (to tzw. specjalne zainteresowania).

Więcej o objawach autyzmu:

• Wczesne objawy autyzmu
• Objawy autyzmu u starszych dzieci

Wielu ludzi nauki próbuje odkryć wspólny mianownik objawów autyzmu – wspólną cechę w myśleniu, która pozwala odpowiedzieć na pytania: dlaczego osoby z autyzmem zachowują się w taki sposób ? Jedną z takich teorii są tzw. zaburzenia w teorii umysłu.

Zmysły

Autyzm bardzo często łączy się z nietypowym odbieraniem świata za pomocą zmysłów. Zdarza się, że osoby, które nie mają widocznych problemów z poruszaniem się i fizycznie z ich rękoma i nogami wszystko jest w porządku, mogą mieć problemy z wykonywaniem zwykłych ruchów tj.

chwycenie długopisu, przeskoczenie przez skakankę. Mogą odczuwać swoje ciało jakby nie mieli nad nim pełnej kontroli. Zdarza się też, że osoba odbiera zwykłe bodźce jako mało intensywne (nie czuje uścisku dłoni) albo zbyt intensywne (uścisk dłoni czuje tak silnie jak poparzenie).

Problemy z nadwrażliwymi zmysłami albo zbyt małym odczuwaniem przez zmysły mogą być bardzo dotkliwe. Część dorosłych osób z autyzmem mówi np. o tym, że kiedy patrzą drugiej osobie w oczy, to jest to dla nich przykre doświadczenie dyskomfortu lub nawet bólu.

Niektórzy przebywając w tłocznym pomieszczeniu pełnym głośnych dźwięków opisują uczucie paniki i przeładowania bodźcami.

Trudności związane ze zmysłami nie są specyficzne jedynie dla autyzmu, ale u osób z autyzmem występują bardzo często.

Wiele osób z autyzmem ma trudności związane z różnymi zmysłami w różnym natężeniu i nigdy nie występują wszystkie trudności na raz.

Pomimo, że często niełatwe, możliwe jest wypracowywanie sposobów, które pomagają ludziom ze spektrum autyzmu lepiej radzić sobie z własnymi zmysłami.

Autyzmu nie widać na pierwszy rzut oka. Nietypowe zachowanie może być odczytywane, jako niegrzeczne. Dzieci i młodzież z autyzmem oraz ich rodzice mogą doświadczać przez to nietolerancji. Może większa wiedza na temat autyzmu poprawi tą sytuację?

Osoby dorosłe z autyzmem, które wspominają dzieciństwo często mówią o wielkim pragnieniu nawiązywania kontaktu z bliskimi i rówieśnikami nawet, kiedy ich zachowanie wskazywało na coś odwrotnego. Osoby z autyzmem chcą nawiązywać kontakty i znajomości!

Czy osoby z autyzmem nie okazują uczuć?

Osoby z autyzmem odczuwają takie same uczucia i okazują je na wiele sposobów. Często mówi się o tym, że niektóre osoby z autyzmem nie lubią przytulania, ale jest też wiele osób, które uwielbiają być przytulane.

Osoby z autyzmem są smutne czy radosne?

Nie ma takiej reguły. Świat dla osób z autyzmem jest trudniejszy, stawia przed nimi wiele dodatkowych wyzwań i wymaga wytężonej pracy. Nie wyklucza to radości życia i optymizmu.

Czy autyzm jest winą rodziców?

Zdecydowanie nieprawda. Wystąpienie autyzmu nie ma nic wspólnego z umiejętnością lub brakiem umiejętności bycia dobrym rodzicem.

Czy autyzm oznacza genialne umiejętności?

Zdarza się, że osoby z autyzmem mają wybitne umiejętności np. szybkie liczenie w pamięci ogromnych cyfr, pamięć fotograficzna. Dotyczy to kilku procent całej populacji osób i nie jest typowe dla każdej osoby z autyzmem.

Jak pomagać

System wsparcia dla osób ze spektrum autyzmu polepsza się na przestrzeni lat, ale ciągle jeszcze wiele jest do zrobienia.

Dzieci uczą się w klasach terapeutycznych (z kilkorgiem rówieśników z autyzmem), w klasach integracyjnych lub w zwykłych klasach masowych.

Mają wsparcie w poradniach psychologiczno-pedagogicznych, stowarzyszeniach i fundacjach oraz prywatnych ośrodkach wspomagania rozwoju dziecka.

Największą na świecie organizacją zajmującą się wsparciem dla osób ze spektrum autyzmu jest Autism Speaks a największą w Polsce Synapsis.

W pracę z dzieckiem zaangażowani mogą być specjaliści: pedagog specjalny (magister pedagogiki ze specjalnością edukacji i wspierania osób z niepełnosprawnością / zaburzeniami rozwoju), psycholog, psychiatra (lekarz), logopeda i terapeuci wyspecjalizowani w konkretnej metodzie. O specjalistyczne wsparcie zazwyczaj łatwiej jest w dużych miastach.

Autyzm zazwyczaj diagnozowany jest w dzieciństwie, ale zdarza się też, że diagnozowany jest dopiero u osoby dorosłej. Dużą wagę przykłada się do wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, czyli terapii dla dzieci trwającej od zauważenia niepokojących symptomów do 7 lat.

Od zdiagnozowania autyzmu dziecko obejmowane jest działaniami, które pomagają mu uczyć się. Rodzice, po konsultacjach ze specjalistami, wybierają metody wspierania rozwoju. Wprawdzie ciągle nie wiemy wszystkiego o autyzmie, ale wiele z metod wpoagania rozwoju daje dobre efekty.

Działania terapeutyczne i wychowawcze dopasowane do dziecka, pozwalają mu robić postępy i coraz lepiej orientować się w świecie.

Więcej o wpieraniu rozwoju:

• Wstęp do terapii i leczenia
• Dział Terapia z opisanymi konkretnymi metodami

Wspieranie rozwoju ma na celu umożliwienie dziecku jak najpełniejszych możliwości uczenia się, samodzielności i korzystania z życia np. nawiązywania przyjaźni, radzenia sobie z frustracją, samodzielnego podejmowania wyzwań.

Każde dziecko z autyzmem ma indywidualną ścieżkę rozwoju, dlatego nie mamy możliwości mówienia o tzw. rokowaniach, czyli jakie dziecko będzie za kilka-kilkanaście lat. Każde dziecko ma potencjał rozwojowy.

Wiele osób dorosłych ze spektrum autyzmu prowadzi niezależne życie i ma własne, sprawdzone sposoby na codzienne pokonywanie trudności wynikających z autyzmu. Często ze względu na ich nietuzinkowy sposób myślenia są kreatywnymi, kompetentnymi oraz rzetelnymi pracownikami.

Niektórzy dorośli u których autyzm ma cięższą formę, potrzebują wiele wsparcia na co dzień. Ciągle za mało jest możliwości dla dorosłych osób z autyzmem, które mogłyby pracować i realizować swoje zainteresowania, gdyby miały odpowiednie wsparcie. Dlatego coraz częściej pojawiają się ważne inicjatywy społeczne np.

otworzenie kawiarni prowadzonej przez osoby z autyzmem, tworzenie mieszkań chronionych.

Autyzm – warto się zaprzyjaźnić ????

Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej na temat spektrum autyzmu, zapraszamy do rozgoszczenia się na stronie.

Autyzm – objawy, przyczyny i rodzaje zaburzenia. Jak leczyć autyzm?

Autyzm to rodzaj zaburzenia, które związane jest – przede wszystkim – z problemami komunikacyjnymi oraz trudnościami w wyrażaniu emocji. Pierwsze jego objawy można zazwyczaj zauważyć już w pierwszych latach życia. Tylko w Polsce żyje około 400 tys. osób z autyzmem, przy czym aż czterokrotnie częściej dotyka on chłopców niż dziewczynki.

Autyzm to zaburzenie psychorozwojowe, które objawia się zwykle przed 3. rokiem życia. Wówczas można zauważyć problemy dziecka w sferze społecznej, zaburzenia mowy, czy też inne, nietypowe dla tego wieku zachowania.

Autyzm diagnozuje się najczęściej już w dzieciństwie i dlatego często określa się go jako “autyzm dziecięcy”. Nie oznacza to jednak, że w okresie dorosłości zaburzenie to mija – pozostaje ono, tak naprawdę, na całe życie.

Definicja autyzmu

Pojęcie autyzm zostało wprowadzone w psychiatrii w 1911 r., Przez Eugena Bleuler. Oznaczało ono wówczas nieumiejętność nawiązywania i podtrzymywania relacji z otoczeniem, co szwajcarski lekarz uznał za jeden z objawów schizofrenii. Z czasem pojęcie to uległo licznym modyfikacjom i jako osobna jednostka kliniczna zostało wyodrębnione ono w 1944 r.

Autyzm to oficjalnie rodzaj zaburzenia rozwojowego, które nie jest – co warto zaznaczyć – kwalifikowane jako choroba psychiczna .

Rozpoczyna się ono bardzo wcześnie i objawia się problemami w komunikacji i interakcjach społecznych. Obejmuje również odmienne zachowania oraz specyficzne zainteresowania.

Autyzm – zarówno u dorosłych, jak iu dzieci, wykrywa się za pomocą testów psychologicznych. Diagnozę można postawić w każdym wieku.

Autyzm – objawy

Objawy autyzmu związane są z trudnościami w relacjach społecznych – zarówno w pracy, jak iw kręgu rodzinnym. Chorzy na autyzm inaczej odbierają dotyk, dźwięki czy zapachy. Często towarzyszy im światłowstręt i dźwiękowstręt, a także nadwrażliwość na ból.

Autyzm u objawia się także wyraźnymi problemami z ekspresją, wyrażaniem emocji oraz interpretowaniem intencji innych ludzi. Dorośli i dzieci z autyzmem unikają kontaktu wzrokowego, często się izolują od otoczenia i skupiają się na własnych przeżyciach. Osoby z autyzmem często unikają również przytulania i dotyku ze strony innych osób.

U osób z autyzmem często zauważa się również zaburzenia mowy . Powtarzają one fragmenty zasłyszanych wypowiedzi (echolalia), odwracają zaimki, czasami nie mówią w ogóle.

Autystycy uwielbiają schematy i sztywną rutynę, mają duże problemy z przystosowywaniem się do zmian. Jakiekolwiek odstępstwo od utartych reguł wzbudza w nich niepokój, lęk, a nawet agresję.

Autyzm objawia się w większości przypadków obsesyjnym interesowaniem się bardzo wąską dziedziną wiedzy . Zainteresowania te rozpoczynają się już w dzieciństwie. Chory gromadzi wszelkie dostępne informacje latami i spędza nad swoim hobby całe godziny .

Część osób autyzmem ma niespotykaną pamięć, szczególnie do dat i cyfr. Bez większych problemów zapamiętują one rozkłady jazdy pociągów, numery autobusów czy też numery telefonu do najbliższych.

Autyzm związany jest również z brakiem elastyczności, spontaniczności, empatii oraz kłopotami w dostosowaniu się do norm społecznych . To, jak na co dzień czują się osoby z autyzmem , przybliżają różne filmy i krótkie filmiki o autyzmie, ja np. ten, opublikowany przez The National Autistic Society.

 

Autyzm u dzieci

Niektórzy rodzice są w stanie dostrzec u dziecka pierwsze objawy zaburzenia już w okresie niemowlęcym. Wówczas wydaje się ono zbyt grzeczne i spokojne, często nie reaguje również na hałas. Do tego nie zatrzymuje wzroku na osobach w swoim otoczeniu i sztywnieje, gdy ktoś weźmie je na ręce.

Dziecko z autyzmem potrafi przez bardzo długi czas wpatrywać się w jeden punkt . Nie próbuje również wesoło gaworzyć. Zdarza się także, że do pewnego momentu zachowuje się całkiem normalnie, jednak nagle coś się zmienia i dziecko przestaje rozwijać się prawidłowo .

Wraz z upływem czasu objawy autyzmu u dzieci stają się coraz bardziej widoczne. Dziecko z tym zaburzeniem nie jest zainteresowane zabawą z rówieśnikami i unika kontaktów z ludźmi, w tym często z własną rodziną.

Nie jest w stanie zrozumieć emocji innych osób i nie potrafi we właściwy sposób odpowiadać na różne zachowania. Zdarza się, że gdy mama chce przytulić dziecko z autyzmem, ono ją odpycha.

Z czasem widać również, że ma ono widoczne problemy z rozumieniem rozmaitych poleceń.

Charakterystyczne objawy autyzmu u dzieci to:

• brak zainteresowania kontaktem z innymi ludźmi,
• utrzymywanie dystansu, nawet wobec najbliższych,
• trudności z nawiązywaniem relacji,
• nietypowe zachowania, nieadekwatne do sytuacji,
• brak reakcji na własne imię,
• niemówienie lub mówienie wysokim, śpiewnym głosem,
• problem ze zrozumieniem aluzji i metafor,
• problem z układaniem zdań,
• mała elastyczność, nietolerowanie zmian,
• manieryzmy ruchowe (np. kręcenie się, uderzanie głową),
• nietolerowanie hałasu,
• nietolerowanie przytulania lub wręcz przeciwnie – przytulanie się do różnych ludzi,
• jedzenie tylko określonych pokarmów,
• noszenie ubrań tylko z określonych materiałów,
• nietypowy sposób zabawy.

Autyzm atypowy to zaburzenie rozwoju, które diagnozowane jest później niż zwykły autyzm, najczęściej dopiero po 3. roku życia. Wynika to z tego, że u takiego dziecka występuje upośledzenie umysłowe oraz kilka innych schorzeń , które utrudniają trafne określenie choroby.

W autyzmie atypowym często nie pojawiają się niektóre symptomy charakterystyczne dla autyzmu, choć – jeśli one występują – samo późniejsze pojawienie się choroby kwalifikuje ją jako autyzm atypowy. Może się on różnić jednak od zwykłego autyzmu np. nasileniem objawów – często są one mniej widoczne niż symptomy innych chorób, na których leczeniu skupiają się lekarze.

Przykładowo, o autyzmie atypowym można mówić, gdy dziecko posiada potrzebę kontaktu z innymi ludźmi, przy jednoczesnych problemach z komunikacją niewerbalną. Co więcej, można tak określić również zaburzenie dziecka, które ma trudności z nauką mowy oraz empatią, ale nie widać u niego innych symptomów, które pozwoliłyby zakwalifikować zaburzenie do typowego autyzmu.

Autyzm wysokofunkcjonujący

“Autyzm wysokofunkcjonujący” to określenie, które nie istnieje oficjalnie w medycznych klasyfikacjach, jednak często używa się go potocznie.

Zwykle wykorzystuje się je w stosunku do osób, u których zaburzenia ze spektrum autyzmu przebiegają w miarę łagodnie.

 

Wspólną ich cechą jest to, że posiadają one iloraz inteligencji taki jak u przeciętnych osób, pozbawionych tego rodzaju zaburzeń, choć czasem jest on nawet wyższy.

U osób z autyzmem wysokofunkcjonującym odnotowuje się również mniej objawów niż przy zwykłym autyzmie. Często takie osoby dobrze funkcjonują w rodzinie, a czasem nawet poza nią, wśród swoich rówieśników.

Trudności z nawiązywaniem i utrzymaniem relacji nie są – w tym przypadku – aż tak duże. Dzieci z autyzmem wysokofunkcjonującym często zdobywają dobre, a nawet bardzo dobre oceny w szkole. W dorosłości takie osoby nieraz zakładają również rodziny.

Dobrze się czują również w pracy – zwłaszcza, gdy nie muszą pracować w grupie.

Spektrum autyzmu

Spektrum autyzmu obejmuje różne zaburzenia autystyczne, które cechują się zróżnicowanymi objawami oraz odmiennym stopniem nasilenia . Wspólnym ich mianownikiem są natomiast problemy w sferze komunikacji oraz w interakcjach społecznych . Dla każdego z tych zaburzeń charakterystyczne jest również częste powtarzanie określonych czynności .

Do zaburzeń ze spektrum autyzmu zalicza się:

• autyzm,
• autyzm atypowy,
• zespół Aspergera,
• zespół Retta,
• hiperleksję,
• zaburzenia hiperkinetyczne,
• zaburzenie semantyczno-pragmatyczne,
• zaburzenia o charakterze dezintegracyjnym,
• całościowe zaburzenie rozwoju.

Terapeuci podkreślają, że każda osoba ze spektrum autyzmu jest indywidualnością iu każdej zaburzenia mogą przebiegać trochę inaczej.

Pomimo że lekarze i naukowcy nadal nie są do końca pewni, jakie są właściwe przyczyny autyzmu, największą winą obarcza się genetykę. Wyodrębniono dotychczas kilka rodzajów genów związanych z autyzmem.

Badania pokazały, że duży wpływ na rozwój autyzmu ma poziom niektórych neurotransmiterów, np. serotoniny. Duże odchylenia w ich stężeniu doprowadzają do zakłócenia prawidłowego funkcjonowania mózgu.

Wszystkie te nieprawidłowości powstają na wczesnym etapie rozwoju płodowego. U dzieci autyzm rozpoznaje się na podstawie wywiadu lekarskiego z rodzicami oraz szeregu testów psychologicznych przeprowadzonych przez specjalistów.

Do innych, potencjalnych przyczyn powstawania autyzmu należą:

• wiek ojca powyżej 40 lat,
• zaburzenia metaboliczne (głównie nietolerancja glutenu i kazeiny),
• komplikacje w ciąży i okresie okołoporodowym,
• patologie układu nerwowego,
• toksoplazmoza (wrodzona),
• ekspozycja dziecka na szkodliwe substancje,
• dziecięce porażenie mózgowe,
• poważne infekcje w okresie niemowlęcym,
• alergie i osłabiona odporność.

Światowy Dzień Świadomości Autyzmu

Światowy Dzień Świadomości Autyzmu znany potocznie jako “Dzień Autyzmu” lub “Światowy Dzień Autyzmu” obchodzony jest 2 kwietnia.

Jego celem jest podnoszenie świadomości społecznej oraz propagowanie wiedzy na temat omawianych zaburzeń . Osoby z autyzmem oraz ze spektrum autyzmu każdego dnia narażane są na dyskryminację i wykluczenie .

W ramach tego dnia powstają liczne inicjatywy, które w założeniu mają przeciwdziałać przemocy przeciwko nim.

Szczepionki a autyzm

Pomimo obaw wielu ludzi, których zdaniem pojawienie się autyzmu ma związek ze szczepionkami, badania dowodzą zupełnie coś innego.

Jak się okazuje, szczepionka MMR (przeciwko odrze, różyczce i śwince) nie ma nic wspólnego z autyzmem i nie zwiększa ryzyka się jego pojawienia – także u dzieci z grupy ryzyka, posiadających rodzeństwo z autyzmem.

Naukowcy z Danii wyciągnęli takie wnioski po 10 latach badań, w których uczestniczyło ponad 600 tys. dzieci urodzonych między тисячі дев’ятсот дев’яносто дев’ять a 2010 r.

Wnioski z powyższego badania opublikowano w 2023 r., W akademickim piśmie “Annals of Internal Medicine”. Dla 95% dzieci podano szczepionkę MMR. W ciągu 11 lat badań, spośród ponad 600 tys.

uczestników badania jedynie u 6 517 wykryto autyzm. Mimo że badacze wykonali bardzo dogłębną analizę, nie znaleźli jakiegokolwiek powiązania pomiędzy szczepionką a autyzmem.

Ryzyko autyzmu po szczepionce MMR plasuje się na poziomie 0,93%.

Teorię dotyczącą rzekomych powiązań autyzmu ze szczepionką MMR “opracował” dr Andrew Wakefield. W +1998 roku w piśmie “Lancet” znalazł się jego artykuł, który miał jej dowodzić. Po 12 latach okazało się, że badania Wakefielda opłacały firmy przeciwne szczepionce MMR, co lekarz zataił przed redakcją.

I mimo że wielokrotnie podważano “prawdy” zawarte w tym artykule, a samego autora oficjalnie wykreślono z rejestru lekarzy oraz skazano prawomocnym wyrokiem za fałszerstwo, mit zdążył się dość mocno zakorzenić w naszym społeczeństwie.

Od tamtego momentu wielu badaczy szukało związków między autyzmem a szczepionkami, jednak wyniki analiz zawsze były podobne.

Leczenie autyzmu

Nie da się wyleczyć osób chorych na autyzm, ale można pomóc im funkcjonować, przede wszystkim poprze psychoterapię . Dzięki regularnym spotkaniom z psychologiem lub psychoterapeutą autystyk może łatwiej odnaleźć się w społeczeństwie oraz rodzinie . Uczy się także, jak rozpoznawać emocje i jak na nie odpowiednio reagować ..

Pełna rehabilitacja obejmuje też wizytę u logopedy, zajęcia plastyczne lub teatralne warsztaty, przeprowadzane w grupach. Chory musi nauczyć się samodzielności w życiu codziennym.

W bardziej zaawansowanych stadiach autyzmu chory wymaga bezustannej, całodobowej opieki. Wówczas wskazana jest także farmakoterapia, jednakże rodzaj przyjmowanych leków zależy od lekarza prowadzącego.

W zależności od dominujących objawów przepisuje się leki:

• poprawiające nastrój (inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny),
• poprawiające koncentrację,
• uspokajające i łagodzące napady agresji (propranolol),
• zmniejszające aktywność ruchową (buspiron).

Ważne jest również to, aby prowadzić odpowiednią dietę i suplementację – osoby z autyzmem często narażone są na różne zaburzenia układu pokarmowego , zatrucia, niedobory różnych pierwiastków oraz infekcje. Powinny one przyjmować zatem:

• witaminy,
• suplementy (probiotyki oraz tran),
• preparaty podnoszące odporność,
• leki przeciwgrzybicze (jeśli jest taka konieczność),
• pokarmy w ramach diety bezmlecznej i bezglutenowej.

• Istotne, aby osoby z autyzmem do swojego jadłospisu wprowadziły: pestki słonecznika i dyni, kaszę gryczaną i jaglaną, brązowy ryż, jaja, ryby, drób, czosnek, wodę mineralną, cytrynę, oliwę z oliwek lub olej lniany, zielone warzywa, owoce z niską ilością cukru.
• Z diety należy wykluczyć z kolei: produkty z dużą ilością cukru, soki owocowe z cukrem lub słodzikami, miód, ocet, keczup, majonez, musztardę, biały chleb, biały ryż, białą mąkę, produkty w proszku, produkty mleczne, produkty konserwowe i kiszone , ziemniaki, produkty z konserwantami, herbatę.
• Źródła:

1. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2931781/
2. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4766109/
3. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5044466/
4. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5501015/
5. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6107753/
6. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29763648/

 

Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.

Zespół Aspergera – objawy, diagnoza, przyczyny i leczenie

Spis treści

Zespół Aspergera u dorosłych

Zespół Aspergera to zaburzenie, które nie dotyczy tylko dzieci, czy młodzieży, ale i dorosłych.

Nie jest to kwestia tego, że objawy u takiej osoby wystąpiły w późniejszych wieku, a raczej tego, że nie zostały wcześniej zdiagnozowane, bądź ich rozpoznanie było błędne.

Diagnoza syndromu w dojrzałym wieku może pomóc osobie z zespołem Aspergera zrozumieć z czego wynikają jego odmienne zachowania, czy odczucia i otworzyć szansę na zmiany.

Objawy zespołu Aspergera u dorosłych są bardzo podobne do tych występujących u dzieci, tylko bardziej “przystosowane” do środowiska świata dorosłych. Dorośli z syndromem Aspergera mogą mieć:

• trudności w kontaktach interpersonalnych, nawiązywaniem rozmowy i znajomości;
• swoiste pasje pochłaniające większość czasu;
• rytualne, schematyczne, powtarzające się zachowania;
• zachowania obsesyjno-kompulsywne;
• zaburzenia percepcji zmysłowej.

Zespół Aspergera u dorosłego mężczyzny , jak i kobiety leczony jest w podobny sposób. Wykorzystuje się formę psychoterapii dostosowaną do konkretnego przypadku. W razie konieczności wprowadza się dodatkowo farmakoterapię.

Zespół Aspergera

Zespół Aspergera ( syndrom Aspergera , ZA, czy nieprawidłowo używana nazwa – choroba Aspergera) to całościowe zaburzenie rozwoju, mieszczące się w spektrum autyzmu , ale o zdecydowanie łagodniejszym charakterze.

Objawy syndromu przejawiają się przede wszystkim w ograniczeniach na polu umiejętności społecznych, przy jednoczesnym braku upośledzenia umysłowego.

Opóźnienie rozwoju mowy, czy zaburzenia prawidłowego rozwoju poznawczego, które są charakterystyczne dla głębokiego autyzmu dziecięcego, tutaj przebiegają bardziej prawidłowo, bądź nie występują w ogóle.

Osoba cierpiąca na zespół Aspergera może wykazywać trudności w akceptowaniu zmian, brak elastyczności myślenia, czy wyjątkowe, wręcz obsesyjne skupianie się na konkretnym obszarze zainteresowań. I właśnie przez niezwykle oryginalne pasje, ludzie z łagodniejszą odmianą zespołu Aspergera, postrzegani są raczej przez pryzmat zachowań ekscentrycznych niż zaburzeń osobowości.

Zespół Aspergera został po raz pierwszy zdiagnozowany przez lekarza Hansa Aspergera w 1 944 roku. Nazwa użyta została jednak znacznie później, w roku тисячі дев’ятсот вісімдесят один i obejmowała dzieci, które we wczesnym stadium autyzmu wykazywały prawidłowy rozwój mowy oraz wiedzy o otoczeniu, przy jednoczesnym zaburzeniu funkcji społecznych.

Reklama

Objawy zespołu Aspergera

Objawy zespołu Aspergera w pewnym stopniu przypominają te znane z autyzmu dziecięcego, jednak są zdecydowanie bardziej łagodne. Osoby dotknięte zaburzeniem mają problemy z nawiązywaniem kontaktów, często czują się wycofane, nie akceptują gwałtownych zmian.

Ich ciekawość świata oraz zainteresowania są nadzwyczaj rozwinięte. Chorzy często wybierają dziedzinę, w której następnie się specjalizują i którą traktują jako swoje główne zainteresowanie.

Rozwój mowy oraz nauka przebiega natomiast bez zastrzeżeń, stąd też trudno zdiagnozować chorobę.

Do objawów zespołu Aspergera można więc zaliczyć:

• problemy z nawiązywaniem kontaktów, interakcją społeczną;
• brak umiejętności lub chęci współpracy w grupie;
• popełnianie błędów w relacjach interpersonalnych;
• obsesyjne zainteresowania jednym tematem, skupianie uwagi na wąskiej dziedzinie wiedzy;
• zaburzenia w obszarze mowy i języka polegające na powierzchownej perfekcji języka ekspresyjnego, pedantycznej mowie, jak również uszkodzenia na poziomie rozumienia języka, przede wszystkim niezdolność do myślenia metaforycznego lub potocznego – sposób wypowiedzi jest często nazbyt poprawny;
• świetna pamięć, a zwłaszcza zdolność do zapamiętywania szczegółowych informacji;
• brak zrozumienia wiąże się również z tym, że zachowanie osób chorych bywa nieadekwatne do sytuacji – wybuchają śmiechem w sposób nagły i niekontrolowany lub nie reagują na pewne sytuacje w sposób oczekiwany. Stąd też osobom z zespołem chorym trudno zawierać nowe znajomości;
• powtarzalne, rutynowe zachowania, wykonywane według określonego schematu;
• problemy w komunikacji niewerbalnej w obszarze ograniczonych gestów, mimiki twarzy, kontaktu wzrokowego, dystansu fizycznego;
• zaburzenie rozumienia bliskości do innej osoby;
• problemy z budowanie więzi emocjonalnych;
• dysfunkcje integracji sensorycznej, która objawia się wzmożoną lub obniżoną wrażliwością na bodźce;
• w niektórych przypadkach pojawia się niezdarność ruchowa.

Zespół Aspergera – TEST

Jednym z najpopularniejszych testów, który ma za zadanie wstępnie ułatwić rozpoznanie zaburzeń spektrum autystycznego, w tym objawów zespołu Aspergera, jest test do określenia czynnika AQ (Autism- Spectrum Quotient).

Test składa się z 50 pytań, a swoim zakresem obejmuje zagadnienia ze sfery umiejętności społecznych, zdolności do swobodnego zmieniania uwagi, przywiązywania uwagi do detali, komunikacji oraz wyobraźni.

Gdy odpowiedź wskazuje na występowanie cech autystycznych, przyznawany jest 1 punkt.

Test opracowali psycholog Simon Baron-Cohen wraz z grupą specjalistów z Cenrum Badań nad Autyzmem w Cambridge. Miał być na tyle prosty, aby każdy był w stanie sam go na sobie przeprowadzić. Osoby dorosłe i starsze dzieci wykonują test samodzielnie, w przypadku podejrzenia zespołu Aspergera u małych dzieci, test mogą wypełnić rodzice.

Tego testu nie należy jednak traktować, jak wyroczni. Odpowiednią diagnozę może postawić jedynie specjalista.

Zespół Aspergera u dzieci

Objawy zespołu Aspergera można zaobserwować na każdym etapie życia dziecka, ale najczęściej ujawniają się w momencie kiedy zaczyna ono uczęszczać do przedszkola, bądź szkoły.

Intelektualnie może rozwijać się prawidłowo, a nawet robić większe postępy w nauce niż jego rówieśnicy, a symptomy mogą być widoczne bardziej w obszarze zachowania w kontaktach społecznych.

Dziecko może słabo integrować się z grupą, wykazywać niechęć do kontaktów z rówieśnikami, izolować się od innych, bawić się w pojedynkę. Może lepiej funkcjonować w środowisku dorosłych, niż rówieśników.

Dziecko z zespołem Aspergera może mieć również trudności z zachowaniem adekwatnym do sytuacji, np. przeszkadzać na lekcjach, odpowiadać pytaniem na pytanie, krzykiem na prośbę o spokój etc.

Można również zaobserwować powtarzalność i rutynę zachowań, obsesyjne skupianie się na jednej czynności, czy obszarze zainteresowań, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (przykładowo układanie zabawek w jednym rzędzie), a niekiedy niezdarność ruchową.

Diagnoza zespołu Aspergera

Zespół Aspergera traktuje się jako część spektrum autyzmu, nie wyróżnia się tego syndromu jako osobnej jednostki. Najbardziej aktualna klasyfikacja używana do diagnozowania to klasyfikacja DSM-V.

Zespół Aspergera rozpoznawany jest przeważnie pomiędzy 3. a 8. rokiem życia, chociaż objawy mogą pojawić się wcześniej, to trudniej je zaobserwować.

Pierwsze sygnały stają się widoczne głównie w momencie zmiany przez dziecko środowiska, np. przez rozpoczęcie nauki w szkole. Po zauważeniu niepokojących objawów należy skonsultować się ze specjalistą.

Diagnozę mogą postawić psycholog, neurolog, psychiatra i pediatra.

Zdarza się tak, ze zespół Aspergera bywa mylony z ADHD, depresją, schizofrenią dziecięcą, fobiami społecznymi, zaburzeniami lękowymi, czy obsesyjno-kompulsywnymi. Najważniejsze jest to, aby nie lekceważyć niepokojących objawów, nie zganiać wszystkiego na “trudny wiek”, bądź zmianę otoczenia, a jak najszybciej sięgnąć po poradę specjalistów.

Przyczyny zespołu Aspergera

Dokładne przyczyny zespołu Aspergera nie są znane. Istnieje jednak prawdopodobieństwo, że u podłoża zaburzeń tego syndromu leżą defekty neurologiczne o szczegółowo nieznanej etiologii. Do najczęściej wymienianych potencjalnych przyczyn występowania zespołu Aspergera zalicza się:

• podłoże genetyczne;
• urazy okołoporodowe;
• dziecięce porażenie mózgowe;
• poważne infekcje przebyte w dzieciństwie;
• wrodzona toksoplazmoza ;
• uszkodzenia układu nerwowego;
• wiek ojca powyżej 40. Roku życia zwiększa ryzyko związane z pojawieniem się u dziecka autyzmu.

Leczenie zespołu Aspergera

Zespół Aspergera nie jest chorobą lecz zaburzeniem rozwojowym i nie ma na niego lekarstwa. Jednak właściwa i wczesna diagnoza może pomóc osobie z zespołem Aspergera w dalszym normalnym funkcjonowaniu. W przypadku dzieci, najwięcej zależy od rodziców, którzy przy wsparciu specjalistów są w stanie nauczyć swoją pociechę rozumienia i akceptowania obowiązujących norm i zasad.

W pracy z osobą z zespołem Aspergera wykorzystuje się terapie behawioralne, trening umiejętności społecznych, czy systemy motywacyjne. Stosowane formy terapii to:

• terapia grupowa;
• terapia indywidualna;
• terapia metodą kognitywną;
• leczenie farmakologiczne, w przypadku nasilonych objawów lękowych, depresyjnych, czy napadów agresji.

Znane osoby z zespołem Aspergera

Wśród znanych osób, u których zdiagnozowano zaburzenia związane z zespołem Aspergera znaleźli się m.in.

Tim Burton, Al Gore, Deryl Hannah, Robin Williams, Dustin Hoffman, Leo Messi, Woody Allen, czy Elfriede Jelinek.

Nie zostali poddani diagnozie, ale podejrzewa się, że mogli cierpieć na zespół Aspergera: Albert Einstein, Mark Twain, Thomas Edison, Ludwig van Beethoven, czy Andy Warhol.

Zespół Aspergera – czynniki neurotyczne

Za problemy z wyrażaniem własnych emocji oraz nawiązywania kontaktów międzyludzkich odpowiedzialne są neurony znajdujące się w ciele migdałowatym – jest ich znacznie mniej niż u zdrowej osoby. Odpowiadają one za odczuwanie emocji oraz reakcje na bodźce.

U osób z zespołem Aspergera często pojawia się schorzenie nazywane  dyspraksją . Polega ono na wyraźnych problemach w poruszaniu się, podnoszeniu przedmiotów, rozpoznawaniu lewej oraz prawej strony czy w grach zespołowych .

Możliwe jest również wystąpienie pewnego typu urojeń, które wynikają z niezdolności do odczytywania przenośnego znaczenia słów czy zdarzeń o charakterze symbolicznym. Zespołowi Aspergera mogą towarzyszyć inne zespoły chorobowe, taki jak ADHD, światłowstręt, problemy ze snem lub zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Czytaj też:  Syndrom grupowego myślenia